برای دخترم

از وقتی به دنیا آمدی همیشه می ترسیدم محکم بغلت کنم یا صورتت را از آن ماچ های آبدار! بکنم، نکند نفست بگیرد یا خدای نکرده دست و پای عروسکی ات در برود! امروز اما همه ی این کارها را یک جا انجام دادم! دو تایی از ته دل، با صدای بلند خندیدیم...این روزها عجیب دوست داری نوازشت کنم، دست به موهای مشکی ات می کشم و تو به خواب می روی... راستی مادر، وقتی بزرگ شدی اجازه می دهی هر وقت دلم خواست محکم در آغوش بگیرمت و نوازشت کنم؟ قول می دهی؟

گفتم: در هیاهوی کدام خیابان خاکستری گمت کرده ام و در پیچ کدام جاده ی بن بست گمم کرده ای نمی دانم. عشق من در لابلای برگ های آن کتابها مدفون شده. گفتی: بگرد، پیدایش خواهی کرد. گفتم: رمقی ندارم، دستهایم ناتوانند، هرچه می جویم روزنه ای نمی یابم. گفتی: دیگر تو را نمی شناسم. تو کیستی؟ گفتم: من عروس رویاهای توام، آن تور سفید و آن تاج نقره فام را به خاطر می آوری؟ گفتی: راستی حال دلت چطور است؟ گفتم: دلم عجیب تشنه است، تشنه ی دیدارت. قطره ای آب می نوشانی ام؟...